11-te urodziny Errora

Kolejny data 28 grudnia w moim życiu. Kolejne urodziny futrzastego przyjaciela ze schroniska. Ale w tym roku to nie było takie oczywiste. Mamy za sobą bardzo trudne pół roku. Latem zmieniła się optyka i perspektywa. Jeden wypadek zatrząsł naszą stabilną relacją człowiek-zwierz. To miała być zwykła diagnostyka, zakończyła się udaną operacją w narkozie ale po niej w środku nocy nadeszło coś czego skutkiem był upadek z dużej wysokości i uderzenie głową o twardy mebel. Nie jestem jeszcze w stanie pisać o tym z detalami, mimo że mija prawie pól roku.

Ten sam wpis umieszczam dziś na facebooku kota Errora. Jestem go winna ludziom, którzy nas cały czas wspierali i nadal dają kopa do działania.

Dziś, 28 grudnia 2019 roku przypadają 11 urodziny Errora, a 9 lat jest już kocisko z nami i dzielimy życie na dobre i złe. To ZŁE przyszło do nas latem znienacka po zabiegu chirurgicznym Erusia w narkozie i ze skutkami walczymy do dziś. Tamtej nocy czułam, że świat mi się zawalił, że to już koniec... Patrząc na stan Erroka nie wierzyłam że może z tego wyjść. Ale w tym ciemnym tunelu byliście z nami WY - przyjaciele wirtualni i realni z Kociobuka. Dostaliśmy tyle dobrej energii, wsparcia, także tego materialnego na najpotrzebniejsze pierwsze badania, diagostykę, leki, preparaty. To że dziś świętujmy te 11 urodziny to dla mnie CUD, ale ogromna wiara była w was i wetach i nie pozwalaliście pomyśleć o poddawaniu się. 
Gdy dziś przypadkiem trafię na filmik lub zdjęcie z tego okresu (a celowo jeszcze nie jestem w stanie ich oglądać, bo tak są bolesne) to dopiero dostrzegam jak daleką drogę przeszliśmy (od kota nieruchomo leżącego w jednym miejscu, poprzez suwaczka wlokącego tylne łapki i nie załatwiającego się samodzielnie, poprzez fazę niekontrolowanych upadków i zawrotów do tego co jest dziś). Nie ma co ukrywać ogromna moc i chęć życia była także w tym małym kocim ciałku (niemłodym już) - które każdego dnia pokazywało, że da radę i pójdzie w postępach do przodu. 
Nie wiem CO przed nami, nie wiem ILE przed nami. Nie zamierzam dziś nic ubarwiać. Bo okazaliście tyle troski i pomocy, że też powinniście wiedzieć jak jest. Bywa że jest naprawdę bardzo źle. Okresy lepszej i gorszej kondycji przychodzą falami nawet w ramach jednej doby. Każdy dzień to wyzwanie. W tej chwili borykamy się z astmą, tarczycą, problemami neurologicznymi, nawracającymi problemami z pęcherzem czy kocimi nerwami i agresją. Errorek dostaje w tej chwili dobowo 9 leków. To dużo jak na kota trudnego w obsłudze. Do tego wagowo jest go połowa tego ile ważył w normalnym okresie stabilizacji zdrowotnej. Ale staramy się. Pilnujemy, dbamy, kochamy... Umowa adopcyjna to nie papier do wyrzucenia do kosza. To zobowiązanie na wielu frontach. Na lata. 
Przed nami w styczniu kompleksowe badania krwi, które pokażą w jakiej kondycji jest obecnie Eruś. Dlatego też chciałam bardzo zrobić z nim kolejną zbiórkę świąteczną. Trochę na innych zasadach, trochę mniej go obarczając. Ale pamiętał co to kontrola darów i że trzeba przy nich posiedzieć. Tyle możemy zrobić wspólnie, my i wy wszyscy. Nam szczególnie zależy, bo gdyby nie Schronisko dla zwierząt w Poznaniu nie byłoby naszej historii, relacji i tych 9 wspólnych lat. Nie jest lekko, bo od pół roku sypiam w systemie pobudka co 1-1,5 godziny aby dać mu jeść, ale wiem że przybranie na wadze to kluczowa sprawa. Waga w styczniu pokaże czy coś drgnęło.
A na razie żyjemy dniem bieżącym, a to oznacza dziś spokojne świętowanie. Bo dotarłam do punktu (data ego urodziny), który jeszcze parę miesięcy wstecz był dla mnie mrzonką i marzeniem. Ale jesteśmy tu razem dziś i teraz.
Jeszcze raz dziękuję wszystkim za każdy najdrobniejszy gest wsparcia i pomocy dla nas. Jesteście nieustającym wsparciem i inspiracją. Także kopem w tyłek, kiedy chciałoby się schować w kącie i już tylko płakać. Kto może niech wypije dziś toast za walecznego Erusia

A po uczcie dokładne mycie!

Fot. Latarnica / 28 grudnia 2019


10-te urodziny Errora

To było jakby wczoraj. Data ta sama czyli 28 grudnia, ale 8 lat temu. Południe było słoneczne, dziś deszczowe. Temperatura była na minusie i biel pokrywała cały Poznań, a dziś bardziej wiosna i grubo na plusie. Ale pamiętam ten wtorek wyraźnie. I podekscytowanie kilka dni wcześniej przy wigilijnym stole, bo decyzja już dawno zapadła i wszystko było uszykowane na przyjęcie kogoś nowego… Trzeba było tylko zaczekać 24, 25, 26 i 27 grudnia (w poniedziałki schronisko było nieczynne), a potem… ahoj wielka przygodo! Ogromna niewiadoma i spełnienie wielkiego życiowego marzenia.

Wkroczyłeś w mój świat odważnie. Na 4 łapkach puchatego szczęścia. Bo zima była sroga to i twoje futerko nabrało w kociarni kulistych kształtów. Obszedłeś całe mieszkanie i śmiało spojrzałeś mi w oczy, w których było zatwierdzenie nowego terytorium bytowania. A potem były baranki, mruczanka i wywalanie ufnie brzuszka.

Dziś mija 8 lat wspólnego życia. I twoje Errorku 10 lat od chwili narodzin. Nie wiem jak i kiedy to zleciało. Poznałam cię już jak kota dorosłego i ukształtowanego. Nie mogłam niczego narzucać i wymagać. Ty już swoje wiedziałeś i tak chciałeś czynić nadal. Wciąż bywasz łobuzem, a momentami nawet niesfornym kociakiem. Wciąż budzisz po nocach, miewasz szalone pomysły i chwile wariactw oraz dziwactw. Po prostu mój Error, kot o(błędny).

Według tabeli w twojej książeczce zdrowia masz teraz 56 lat, a więc jesteś w tym domu najstarszy, a tym samym masz prawo oddania najważniejszego i ostatecznego głosu. I choć twoje wybryki i kłopoty zdrowotne dodały mi wiele siwych włosów, nie zmieniłabym żadnych wspólnych chwil na inne. Chyba, że mogłabym ci trwale przywrócić zdrowie…

Mimo twojej astmy, kłopotów z pęcherzem, dwóch operacji, słabej psychiki, która czasami daje o sobie znać przykrymi problemami zdrowotnymi wciąż wspólnie walczymy. Mam nadzieję, że w dalekiej przyszłości u kresu twego ziemskiego wędrowania starczy mi mądrości i doświadczenia, aby myśleć tylko o twoim dobrze i nie robić nic z czystego ludzkiego egoizmu.

Dla Ciebie kocurze przeczytałam mnóstwo mądrych książek o psychice i naturze kotów. Dla ciebie skończyłam kurs pierwszej pomocy dla zwierząt. Dla ciebie od lat pomagam kotom z poznańskiego schroniska, aby miały lepiej i szybko trafiły do najlepszych domów. 

To prawda, że koty uczą nas jak żyć. One mają właściwy dystans i podejście do spraw istotnych. Trudna to nauka, ale staram się czerpać z twojej kociej mądrości na co dzień. Dziękuję, że jesteś, dziękuję że wtedy w grudniowe południe sam nas wybrałeś jako swój przyszły dom i mimo kilku sytuacji grozy przez te ostatnie lata – w tym stanu zagrożenia życia – wiem że adopcje zwierząt (ale te przemyślane, a nie spontaniczne pod wpływem impulsu) mogą wzbogacić nas o zupełnie nowe sfery i jeszcze bardziej uwrażliwić na potrzeby naszych braci mniejszych. za te wspólne 8 lat po prostu bardzo ci kocie dziękuję!

Poniżej urodzinowa uczta obok dokumentu adopcji z 28 grudnia 2010 roku.

Fot. Latarnica / grudzień 2018