KOTY

Jak NOWE zawitało w domu

Kiedy pod sam koniec czerwca wracaliśmy z cudownych, tak wyczekiwanych wakacji na półwyspie helskim, wiedziałam że przed nami jeszcze ten trzeci etap do realizacji. W tym roku na 1 półrocze zaplanowaliśmy do realizacji: remont mieszkania (przypadł na kwiecień/maj), wakacje (II połowa czerwca) i adopcję nowego kota, która miała nastąpić po rozluźnieniu zasad adopcyjnych zaostrzonych od wiosny z powodu koronawirusa.

Niestety czerwiec się skończył, nadszedł lipiec i nic nie wskazywało, że cokolwiek się zmieni. Byłam przekonana, że adopcja następcy Errora odbędzie się tak samo jak w 2010 roku tzn ostatecznie kota nas wybierze. Niestety tym razem to ja musiałam wybrać. I to na podstawie zdjęć i opisów (nie ma teraz możliwości zapoznania się ze zwierzakiem). trochę przypomina to rosyjską ruletkę adopcyjną. każdy kociarz wie jak ważne jest to co się wytworzy między człowiekiem i kotem - czy ono w ogóle jest czy zwierzę nas ignoruje i nie pasujemy do siebie.

Już od maja zaczęłam intensywnie przeglądać na stronie internetowej schroniska dział: koty dorosłe do adopcji (jak zawsze w grę wchodziło tylko dorosłe zwierzę jako to z mniejszą szansą na dom). Określiliśmy sobie widełki wieku jako 2-5 lat, płeć obojętna choć kot dla mnie zawsze kojarzył się jednak z kocurkiem. Nie chciałam się jednak zamykać na los i założyłam, że ostatecznie kotka też może być.

Od samego początku w oko wpadła mi ponad 5 letnia Mysza, która miała bardzo nieatrakcyjne poruszone zdjęcie, ale serce dziwnie przy nim zadrgało. Informacja była krótka i niewiele wnosząca. Schronisko nie wiedziało nic o jej przeszłości. Została dostarczona do nich przez straż miejską z ulic Poznania.

Po drodze moja lista potencjalnych kotów rozrosła się do 10. Kilka szybko odpadło z powodu wieku (około roku), co mogło stwarzać w domu problemy podczas naszej nieobecności gdy jeździmy do pracy, bo roczny kot to bomba energii i pomysłów. Rzadko mądrych. Ostatecznie na placu boju zostały trzy koty (dwie kotki i kocurek), a potem dwa - dwuletni bury kocur Janusz i kotka Mysza.

Poniżej fotografie Myszy z okresu schroniskowego:

Fot. Felicja Zdankiewicz / wolontariat schroniskowy

Mysza z założenia przejęła facebookowy profil kota Errora i kontynuuje jego akcje pomocy dla poznańskiego schroniska. Szybko dostała swoje logo i nowy wizerunek fan page'a i właśnie tam - kilka dni po adopcji przedstawiła się i swoją historię wszystkim oczekującym. Nie napisałam ani słowa wcześniej jaki to kot i jakiej płci. Przyjaciele musieli cierpliwie zaczekaj na pierwsze dni aklimatyzacji i jej pojawienie się. A ponieważ początki nie były łatwe (dwie pierwsze dobry wręcz bardzo trudne dla kotki jak i nas - ogromny stres i strach powodował ze była kulą złości i agresji - czekaliśmy na rozwój wypadków i staraliśmy się poznać nawzajem i dać sobie czas. Imię zostawiliśmy bo tak do niej mówiono przez rok a dostała rownież drugie imię - żeńską formę Errorka od imienia swego poprzednika Errora.

Oto jak Mysza Errorka wkroczyła 9 lipca 2020 roku w w wielki świat internetu, oddam jej głos:

Dzień dobry wszystkim. Jestem MYSZA. Mysza Errorka. Ale nie jego własność, tylko dostałam takie drugie imię. Jest ono w formie żeńskiej, ku pamięci mojego poprzednika. Ponoć był wyjątkowym kotem i robił wiele dobrego. Tak mi w moim nowym domu mówiono. Nie wiem o co chodzi, ale dużo dobrych ludzi czekało tutaj aż miauknę własnym głosem. Zatem się odzywam.
Jestem dziewczynką. Mam 5,5 roku z czego rok spędziłam w schroniskowej klatce. Bardzo tego nie lubiłam. W końcu jestem kotem i deptanie w terenie to coś co bardzo cenię. Chorowałam po tym jak mnie znaleziono na jednej z ulic Poznania. Ktoś mnie dostrzegł. A potem straż miejska przewiozła mnie do schroniska. Jak to kot uliczny miałam koci katar i pasożyty. Zrobiono mi też zabieg i od lutego tego roku jestem już po kastracji.
Mysza to moje schroniskowe imię. Moi Opiekunowie postanowili mi je zostawić. Mówią, że jestem Mysza i koniec. A ja na to przytakuję, bo gaduła ze mnie straszna. 
Nie wiem co się wydarzyło 4 lipca w sobotę. Przez rok nikt mnie nie chciał, nikt nie pytał, nie oglądał, nie brał pod uwagę że mógłby dzielić ze mną życie. Ludzie gadali: nieadopcyjna, dzikuska, agresywna, nie lgnie do ludzi, wrażliwa na dźwięki, denerwująca się na inne koty. Dostałam w papierach status „jedynaczki”. 
Moja Mamcia dostrzegła mnie już na schroniskowej stronie www w maju. Pomyślała, że jestem piękna i wyjątkowa. I jakoś bardzo wskoczyłam jej do głowy, taki sobie przytulny kącik tam znalazłam. Po drodze była próba adopcji kocura z jednej fundacji, potem kilka kotów wybranych ze schroniska zawracało głowę Dużym i dopytywali o nie pracowników i wolontariuszy. Ale nie chciałam dać o sobie zapomnieć, mimo że opinii nie miałam najlepszej. Ponoć zaszło coś dziwnego. Przegoniłam najlepszych konkurentów, choć mieli cechy ideałów. Wygrało serce i intuicja, które od początku było myszowate. Ja musiałam tylko troszkę pomóc w tym wyborze. To była chwila i decyzja jedna na milion. Sama postanowiłam zapakować się w nieznany mi i obco pachnący kontener i stwierdziłam, że nie wyjdę. To przeważyło. Czasami chyba warto mimo strachu zaryzykować...
Jestem więc w nowym domu od 5 dni. I poznaję co to „domowe” życie. Duzi mnie kochają i nieustannie mi o tym mówią. Akceptują wszystko co we mnie jest. Bo wierzą, że Mysza jest wspaniałym kotem. Nie znają mojej przeszłości i pierwszych lat życia. To pusta karta. Nie chcą nawet sobie wyobrażać co mogłam dotąd przeżyć. Tak to się zaczęło. 
Jeśli będziecie zainteresowani, codziennie wam tutaj coś opowiem. Słyszałam, że czasami będzie jakaś domowa „robota” do wykonania. Trzeba się pokazać i poobwąchiwać różne podarunki dla tych co mieli dotąd mniej szczęścia i czekają wciąż na dom w schronisku. Chyba temu podołam. Witam Przyjaciół Errora - Wasza Mysza

Wczoraj minęły równo cztery tygodnie jak żyjemy razem. To nie jest ten sam kot. Miło patrzeć jak się zmienia, otwiera, ufa. Po drodze mieliśmy już trzy dowozy darów do schroniska i przegląd u weterynarza. Jaka będzie przyszłość? Co przyniesie? Nigdy nie wiadomo. Ale teraz już jej los jest związanym z nami i odwrotnie. To już nasza wspólna droga. Najważniejsza zasada Jets taka: dużo cierpliwości, obserwacji, i zapomnienie wszystkiego co lubił i preferował poprzedni kot. Każdy nowy zwierzak to czysta karta do odkrycia.

Fot. Latarnica / lipiec 2020

przez Latarnica